Liet jij afgelopen de winter alle ramen wagenwijd open staan?
Met die torenhoge gasprijzen durf ik te wedden van niet.
Als je nu denkt, Anke dat boeit niemand als het zo warm is dat de mussen van het dak vallen, dan heb je gelijk.
Dus daar gaat dit ook niet over. 😉
Ik vind het leuk om tijdens mijn wandelingen naar podcasts te luisteren en daarin hoorde ik over het huis in de winter met ramen en deuren wagenwijd open.
Deze metafoor komt van Annice Mukherjee, een Britse arts die zich gespecialiseerd heeft in overgangsklachten.
Energielekken
Ze vergeleek de manier waarop veel vrouwen omgaan met de overgang met dat huis.
Hoe hard je ook stookt, de energie vliegt letterlijk het raam uit.
De enige oplossing om het hartje winter warm en comfortabel te krijgen, is ervoor te zorgen dat de warmte niet weglekt.
Ramen en deuren sluiten dus.
En ik snapte meteen wat ze bedoelde.
Want dat is precies wat ik vrouwen om me heen zie doen. Wat ik zelf ook gedaan heb, toen ik indertijd niet door had dat ik al in de overgang was. En, in alle eerlijkheid, wat ik ook toen ik het wel wist nog wel geprobeerd heb.
Gewoon stug doorgaan op de oude voet.
Rennen, vliegen, in mijn werk- en privé- en sociale leven alle ballen in de lucht blijven houden.
Zonder te luisteren naar wat mijn lichaam me probeerde te vertellen. Namelijk dat ik zuiniger moest zijn op mijn energie. Dat er heel veel energie weglekte en mijn lijf (mijn ‘huis’) absoluut geen warme comfortabele plek meer was.
Ik ben ramen dicht gaan doen. Vaker nee gaan zeggen, mijn grenzen gaan aangeven.
Niet dat dat altijd makkelijk was (of is), want ik moest eerst eens bewust gaan voelen waar die grenzen eigenlijk lagen. Maar het was voor mij de enige manier om geen energie meer weg te laten lekken.
Alles wat ik daarvoor geprobeerd had, gezonder eten, mediteren, wandelen, ontspannen voor het slapen gaan, dat hielp allemaal.
Maar het effect was tijdelijk.
Want zodra ik me beter voelde, liep ik weer net zo hard. En hoe harder ik liep (lekker hoor, pure adrenaline weet ik nu), hoe sneller ik weer in mijn valkuilen stapte. Terug naar af.
Hoe je het ook wendt of keert, je lijf verandert. Aanpassen aan die veranderingen kost energie, blijven doen wat je altijd gedaan hebt kost je nog meer.
En met dit lijf moet je het nog jaren doen. Daar kun je dus maar beter zuinig op zijn.
Ga je de komende week eens kijken waar nog energie lekt? En hier en daar eens een raam sluiten? Doen hoor!
Warme groet,
Anke
p.s. Dit ‘energie’ bewaren en hoe je daar een betere balans in kunt vinden is ook één van de thema’s in het Overgangscafé.
