Ik heb zelf heel wat nachten wakker gelegen. Voor mijn gevoel uren. Maar elke minuut die ik ’s nachts klaarwakker lag voelde als een eeuwigheid.
Als ik dan de tijd zag wegtikken richting het moment dat de wekker weer zou rinkelen, dan werd het ‘moeten’ slapen met de minuut frustrerender. En sliep ik natuurlijk helemaal niet meer.
Tegenwoordig slaap ik als een roos, maar zo heel af en toe lig ik ´s nachts nog wel eens naar het plafond te staren. En omdat mijn hoofd nou eenmaal zo werkt ga ik dan toch op zoek naar ´een reden´.
Dat glas wijn gehad, te lang achter elkaar doorgewerkt, niet echt gepauzeerd, laat op de avond, veel of zwaar gegeten. Zorgen, verdriet, conflicten, er zijn redenen genoeg te bedenken.
Maar om het nou gewoon op de overgang te schuiven?
Accepteren dat dit er nou eenmaal bij hoort? Ja hoor, mijn rationele brein snapt dat best. Maar ’s nachts, als de tijd wegtikt is die ratio soms ver te zoeken.
Want hoewel slecht slapen, en dan met name het ’s nachts wakker worden, vaak genoemd wordt als typische overgangsklacht, weet ik ook dat slaap door meerdere factoren beïnvloed kan worden.
Een heel recent review laat echter zien dat ook als onderzoekers factoren als opvliegers, depressie, leeftijd, stress en body mass index meenemen in hun analyses, de relatie tussen hormoonschommelingen en slaapproblemen duidelijk is.
Maar er speelt meer.
Heb je ’s nachts hevige opvliegers, ben je kletsnat bezweet, dan is de kans dat je wakker wordt zeker groter.
Maar een aantal van die andere slaapverstorende factoren draagt nog een extra steentje bij aan de toch al verstorende invloed van dalende hormoonspiegels.
Een voorbeeldje?
Progesteron, een hormoon dat geproduceerd wordt tijdens de tweede helft van de cyclus, zorgt voor instandhouding van het baarmoederslijmvlies en de groei van borstklierweefsel.
Het heeft echter ook een kalmerend effect, is goed voor je humeur en bevordert de slaapkwaliteit.
Een heerlijk stofje dus.
Dat effect wordt minder naarmate je dichter bij de menopauze komt, omdat de progesteronproductie steeds verder daalt. Maar de werking van progesteron wordt nog eens extra geremd door o.a. het stresshormoon cortisol.
En dat cortisol kan in overvloed aanwezig zijn als er sprake is van chronische stress, als je regelmatig alcohol drinkt of als je dag- en nachtritme verstoord raakt door wisselende diensten.
Hoe zit dat dan bij die 20% van de vrouwen die helemaal geen last heeft van de overgang?
Zou het zo zijn dat zij in alle opzichten heel gezond leven? Zonder al die extra verstorende invloeden? Het lijkt alsof er daardoor geen kettingreactie in gang gezet wordt en hun lijf zo beter in staat is in balans te blijven. Ik heb er nog geen artikel over gevonden, maar ik kan het me zomaar voorstellen.
Dagdroom je van doorslapen, uitgerust opstaan en overdag niet meer doodmoe inkakken?
Ik denk graag met je mee over mogelijke oplossingen. Neem gerust eens contact op voor een vrijblijvende kennismaking.
