Na twee heerlijke weken zijn we weer terug van onze vakantie in de Marken.
Was het allemaal geweldig? Nee, tuurlijk niet 🙊
De start was goed. We hadden zo’n ingerichte safaritent gehuurd, alles erop en eraan (beetje glamping) en zowel de camping als de omgeving waren prachtig.
De jongste van de bonuskinderen (bijna 10) was mee en dan wisselen we de dagen dat we op pad gaan af met dagen in en aan het zwembad.
Ik had reikhalzend uitgekeken naar deze vakantie.
Zag het al helemaal voor me.
In de ochtend samen broodjes halen, uitgebreid ontbijten, lekker zwemmen, eindelijk weer eens boeken lezen, mooie stadjes ontdekken en de lokale ijsspecialiteiten uitproberen.
Ons laten verrassen bij de wijnboeren in de omgeving en in de avond lekker uit eten gaan of al borrelend bij de tent spelletjes spelen zonder afleiding van telefoons. Helemaal ‘in het moment’.
Denk daar het over de heuvels strijkende licht van een opgaande/ondergaande zon bij en het plaatje is compleet.
En het was er allemaal.
Maar 24/7 op elkaars lip is best veel. Dat het bovendien een paar nachten bloedheet was en we daardoor slecht sliepen hielp ook niet. Dus ergens tussendoor was mijn lontje extreem kort.
En soms is dat even wat het is.
Wat hielp? Allereerst erkennen dat mijn lontje te kort was en dat gewone dagelijkse dingen (bikini in de wasbak, handdoek op de grond, schoenen middenin de tent … vul maar in) mij bovenmatig irriteerden.
Was het nou echt zo´n big deal? Nee, eigenlijk niet.
Alleen, dat zie je niet als je middenin je ergernis zit.
Die realisatie komt vaak pas als je even uit kunt zoomen. Op het moment dat je kijkt naar wat er gebeurt en je jouw reactie daarop kunt benoemen neem je als het ware een beetje afstand.
En wat je dan kunt doen, is jezelf de volgende drie vragen stellen:
- Wat is er echt belangrijk?
- Hoe kan ik er nu voor zorgen dat ik daar weer een stapje dichterbij kom?
- En als ik me voorstel dat ik dat zou doen, hoe voelt dat dan?
Daarmee luister je naar je hart, je hoofd èn je buik. En hoe zweverig dat misschien ook klinkt, juist die laatste is belangrijk.
Je hart weet vaak wel wat het wil. Net als dat je hoofd prima kan bedenken hoe je daar kunt komen. Maar je lijf kan je vertellen wat nu, op dit moment, de juiste keuze voor jou is.
Soms is dat gewoon even niks doen. Een stapje achteruit. Tijd voor jezelf nemen. Zonder prikkels.
En soms is dat juist wel in actie komen. Een gesprek aangaan. Je grenzen aangeven. Of misschien juist meebewegen met de ander.
In je buik (en ook op andere plekken in je lijf) voel je waar je grenzen liggen. Voel je welke weg je in moet slaan of waar je moet stoppen. Je moet er alleen wel even naar (kunnen) luisteren.
Kan en doe jij dat?
Groetjes,
Anke
